นิทานสอนใจ หนูในหีบ

การเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ เป็นคุณสมบัติที่ดีของคนที่ต้องการประสบความสำเร็จ ความรู้ทักษะในสมัยนี้เปลี่ยนแปลงเร็วมาก บางเรื่องยังไม่ทันเรียนจบ ก็กลายเป็นความรู้ที่ใช้งานไม่ได้แล้วก็มี ดังนั้น ทำตัวเองให้เป็นคนที่มีการเรียนรู้ตลอดชีวิตจึงเป็นสิ่งที่ดี เทน้ำเก่าออกจากแก้วไปบ้าง เติมใหม่บ้าง เปลี่ยนแก้วใบใหม่ที่ใหญ่ขึ้นบ้าง แล้วเราจะเรียนรู้ได้อย่างไม่สิ้นสุด นิทานวันนี้น่าจะเป็นอีกเรื่องที่ทำให้เราก้าวออกจากโลกใบเก่าของเราได้

กาลครั้งหนึ่งมีหนูอยู่ตัวหนึ่งได้เกิดและอาศัยอยู่ในหีบใส่ของ โดยที่ไม่เคยก้าวขาออกไปจากหีบเลย โดยมันจะกินอาหารที่แม่บ้านนำมาเก็บกักตุนไว้ภายในหีบเท่านั้น

และในวันหนึ่งขณะที่หนูกำลังเล่นสนุกอยู่นั้น มันก็ได้ปีนป่ายขึ้นไปด้านบนจนสูงเกินไป ทำให้เกิดพลัดตกจากหีบลงมากองอยู่บนพื้น

เจ้าหนูนั้นทั้งรู้สึกสับสนและหวาดกลัวคละเคล้ากันไป หนูจึงรีบวิ่งลนลานไปมาเพื่อหาทางกลับเข้าไปในหีบนั้นอีกครั้ง จนกระทั่งมันเกิดไปสะดุดเข้ากับเนยแข็งชิ้นหนึ่งที่ตกอยู่บนพื้น และเพราะไม่อาจทนต่อความหิวได้ เจ้าหนูจึงกินเนยแข็งชิ้นนั้นทันที

ซึ่งทันทีที่มันได้สัมผัสกับรสชาติของเนยแข็งชิ้นนี้มันก็ถึงกับร้องตะโกนขึ้นว่า

“ข้าช่างโง่เง่าเสียจริง ที่คิดว่าในหีบใบนั้นมีอาหารที่วิเศษที่สุด”

จากนั้นมันจึงกินเนยแข็งที่แสนอร่อยชิ้นนั้นจนหมด และไม่คิดที่จะกลับเข้าไปอยู่ในหีบนั้นอีกเลย

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : คนเราต้องรู้จักเปิดโลกทัศน์เพื่อเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ตลอดเวลา