นิทานสอนใจ หนูกับหอยมุก

วันนี้ก็นำนิทานสอนใจดี ๆ มาให้อ่านกันอีกเช่นเคยนะครับ

หนูโง่ตัวหนึ่งมีความคิดว่ามันควรจะออกท่องเที่ยวไปในโลกกว้างเพื่อหาประสบการณ์ชีวิต ตอนแรกอยากชวนหนูตัวอื่น ๆ ไปด้วยแต่เกรงว่าจะเป็นภาระยุ่งยาก จึงตัดสินใจที่จะเดินทางตามลำพัง หลังจากกล่าวคำอำลาท้องทุ่งอันเป็นถิ่นเกิดแล้ว มันได้เริ่มออกเดินทางในเช้าวันรุ่งขึ้น ไม่นานนักก็พบกับจอมปลวกขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางท้องทุ่ง

“โอ…ภูเขา มันคือภูเขานั่นเอง” หนูอุทานอย่างตื่นเต้น “เชื่อเถิดว่ายกเว้นข้าแล้ว ยังไม่มีหนูตัวใดได้เห็นภูเขาจริง ๆ นอกจากได้ยินคำบอกเล่าเท่านั้น”

หนูผู้โง่เขลา เดินต่อไปได้ไม่นานก็พบกับบึงน้ำใหญ่ “ทะเล โอ…นี่นะหรือท้องทะเลอันน่ารื่นรมย์ พนันได้เลยว่ายกเว้นข้าแล้ว ยังไม่มีหนูตัวใดเดินทางมาถึงทะเล นอกจากได้ยินคำบอกเล่าเท่านั้น”

เดินเลาะชายฝั่งไปอีกไม่ไกล หนูผู้โง่เขลาก็มาถึงชายละเทจริง ๆ “มหาสมุทร โอ…นี่คือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไพศาล รับรองได้เลยว่ายกเว้นข้าแล้ว ยังไม่มีหนูตัวใดเดินทางมาถึงมหาสมุทร นอกจากได้ยินคำบอกเล่าเท่านั้น”

ขณะเดินอยู่บนชายหาด หนูผู้โง่เขลาเห็นหอยมุกจำนวนมาก อ้าเปลือกออกนอนตากแดดอยู่ “ในนั้นต้องมีอาหารรสเลิศ นอกจากข้าแล้วคงไม่มีหนูตัวใดเคยได้กินแน่”

หนูผู้โง่เขลาวิ่งมาหยุดยืนชะเง้อคอเข้าไปในเปลือกหอย หอยมุกหุบเปลือกลง งับเอาหนูเข้าไปขังไว้ภายในทันที

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

คนโง่เขลามักเข้าใจว่าตนเองฉลาด แต่กลับไม่รู้ตัวว่ากำลังอยู่ในอันตราย