นิทานสอนใจ ผ้าคลุมนางฟ้า

วันนี้นำเอานิทานพื้นบ้านของญี่ปุ่นมาให้อ่านกันครับ ที่มาจากเพจนิทานพื้นบ้าน เป็นนิทานสอนใจที่ดีอีกเรื่องหนึ่งครับ

กาลครั้งหนึ่งมีชายคนหนึ่งชื่อ ฮาคุเรียว เขามีอาชีพเป็นชาวประมง จึงอาศัยอยู่ใกล้ๆ บริเวณชายหาด…

วันหนึ่งกลางฤดูใบไม้ผลิ ฮาคุเรียว ก็ออกไปหาปลาแต่เช้าตรู่เช่นทุกวัน แต่วันนั้นสายลมพัดค่อนข้างแรง เมื่อเขาไปถึงชายหาด เขาได้กลิ่นหอมกรุ่นมาจากทิศทางใดไม่ทราบได้

เขาจึงพยายามมองหาแหล่งที่มาของกลิ่นหอมจรุงนั้น ทันใดนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นแสงเป็นประกายระยิบระยับอยู่บนกิ่งสนต้นหนึ่งริมหาดนั่นเอง ฮาคุเรียวจึงปีนขึ้นไปดู และพบว่ามันคือผ้าผืนหนึ่ง ซึ่งมีลักษณะบางเบา นิ่มนวลละมุนมือ เป็นประกายสวยงามเมื่อต้องแสงแดด

ยามลมพัดมาถูกเนื้อผ้า ผ้านั้นก็จะเปลี่ยนสีไปมา แดงบ้าง ชมพูบ้าง นอกจากนั้นยังมีกลิ่นหอมบางอย่าง อยากที่จะพรรณนา กลิ่นเดียวกับที่เขากำลังตามหาอยู่

ด้วยคุณสมบัติเหล่านี้ ฮาคุเรียวจึงคิดว่ามันต้องเป็นผ้าของนางฟ้าอย่างแน่นอน เขาจึงนำผ้านั้นกลับบ้าน  แล้วในระหว่างทางที่เขากำลังจะกลับบ้านนั้น เขาก็ได้ยินเสียงหญิงสาวร้องไห้สะอึก สะอื้น พอหันไปดูก็ปรากฏว่าเป็นหญิงสาวสวยงามคนหนึ่งยืนร้องไห้หน้าตาเศร้าสร้อยอยู่

เธอกล่าวว่า

“ผ้าผืนนั้นเป็นของข้า ท่านได้โปรดคืนให้ข้าเถอะนะ”

ฮาคุเรียวรีบตอบว่า

“ได้อย่างไรเล่า ข้าเป็นคนเก็บได้นะ”

“มันไม่ใช่สำหรับมนุษย์หรอก มันเป็นของนางฟ้า ข้าเพียงแต่วางมันไว้บนต้นสน ขณะที่กำลังชมความงามของทิวทัศน์เท่านั้น ท่านโปรดคืนให้ข้าเถอะ”

แต่ฮาคุเรียวไม่ยอม เขากล่าวว่า

“ถ้าเป็นของนางฟ้าก็ดีน่ะสิ ข้าจะได้เก็บมันไว้เป็นสมบัติประจำบ้านข้าซะเลย”

“ได้โปรดคืนให้ข้าเถอะนะ ถ้าขาดผ้าคลุมนี้ไปข้าก็เหมือนนกไร้ปีก คงต้องเจ็บปวดทรมานเพราะไม่สามารถบินสู่ท้องฟ้าได้ ท่านโปรดเมตตาข้าเถิด ข้าเป็นนางฟ้า ต้องอยู่บนสวรรค์ จะให้มาอยู่บนโลกมนุษย์ได้อย่างไร ข้าต้องตายแน่ ๆ เลย” นางฟ้าร้องไห้ พยายามอ้อนวอนอย่างน่าเวทนา

ฮาคุเรียวเห็นดังนั้น ก็เกิดเห็นใจ และพูดว่า

“ก็ได้ ๆ …ข้าจะคืนให้เจ้า”

นางฟ้าได้ยิน ก็รู้สึกดีใจ

“ขอบคุณท่านมาก ๆ ทีนี้ข้าก็จะได้กลับสวรรค์แล้ว”

“แต่… เจ้าต้องฟ้อนรำให้ข้าดูก่อน” ฮาคุเรียวบอก

“ได้สิ แต่ข้าต้องใช้ผ้าผืนนั้นนะ ไม่อย่างนั้นข้าก็ร่ายรำไม่ได้”

“เรื่องอะไรเล่า เจ้าจะได้เหาะกลับสวรรค์ ไม่ยอมฟ้อนรำให้ข้าดูแน่ ๆ น่ะสิ” ฮาคุเรียวกล่าว

นางฟ้าจึงตอบว่า… “ความไม่เชื่อใจกัน มีแต่ในโลกมนุษย์เท่านั้น โลกของเทพสวรรค์ไม่มีการหลอกลวงกันเด็ดขาด”

ฮาคุเรียวได้ยินดังนั้นก็เกิดความละอาย จึงคืนผ้าให้กับนางฟ้า

พอนางฟ้าได้ผ้าคลุม นางก็เริ่มร่ายรำอย่างอ่อนช้อยงดงาม เพื่อให้ฮาคุเรียวดูเป็นการตอยแทน นางร่ายรำไปเรื่อย ๆ ค่อยๆ สูงขึ้นเรื่อย ๆ จนหายลิบขึ้นไปบนท้องฟ้าในที่สุด ราวกับยอดเขาที่ค่อย ๆ ถูกเมฆหมอกกลืนหายไปอย่างช้าๆ