นิทานสอนใจ พระกับลูกศิษย์และโทรศัพท์

วันศุกร์เช่นเคยครับ ผมเอานิทานสอนใจดี ๆ มาให้อ่านกันครับ ทุกวันนี้เราจะเห็นพฤติกรรมอย่างหนึ่งของคนไทยที่เหมือน ๆ กันไปหมด ก็คือ การไถโทรศัพท์มือถือ โดยไม่สนโลกภายนอกเลย ถามว่า ได้ประโยชน์อะไรหรือไม่ มันดีต่อจิตใจเราหรือ ดีต่อสมองเราหรือเปล่า รวมทั้งดีต่อความสัมพันธ์กับคนรอบข้างเราหรือไม่

มีลูกศิษย์หนุ่มรูปหนึ่ง มักนั่งก้มหน้าอยู่มุมศาลาทุกวัน
นิ้วมือขยับไม่หยุด ดวงตาจับจ้องแสงจากโทรศัพท์อย่างไม่กะพริบ

พระอาจารย์เดินผ่านมา เห็นดังนั้นก็ถามขึ้นว่า
“โยม ดูอะไรอยู่หรือ?”

ศิษย์ตอบโดยไม่เงยหน้า
“อาตมา…เอ่อ ข้าพเจ้ากำลังหาธรรมะดี ๆ อ่านในเพจครับ”

พระอาจารย์หัวเราะเบา ๆ
“หาธรรมะในแสงนั้นหรือ? แล้วเคยพบหรือยัง?”

ศิษย์ส่ายหน้า
“ยังเลยครับ ยิ่งหา ยิ่งมีแต่เสียงดังในหัว ไม่รู้ว่าอันไหนจริง อันไหนลวง”

อาจารย์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวว่า
“เจ้ามัวแต่ไถมือ แต่ไม่เคยไถใจ
เจ้ามองแสงจากจอ แต่ไม่เคยมองแสงจากข้างใน”

ศิษย์เงียบไป วางโทรศัพท์ลง
ทันใดนั้น เสียงลมพัดเบา ๆ ผ่านใบไม้ เสียงนก เสียงระฆังวัดดังขึ้นอย่างที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน

พระอาจารย์ยิ้ม “เห็นหรือไม่ ธรรมะไม่ได้อยู่ในจอ แต่อยู่ในความสงบที่เจ้าเผลอลืมไป”

ข้อคิด

ยิ่งเราไถจอมากเท่าไร ใจเรายิ่งถูกไถออกจากปัจจุบัน
สมองไม่ได้หยุดพัก แต่ก็ไม่ได้คิดลึก
บางครั้ง…การวางโทรศัพท์ลงสักครู่ อาจเป็นหนทางสั้นที่สุดในการพบความสงบที่แท้จริง