นิทานสอนใจ เกลือหนึ่งกำมือ

คำพูดถูกใจคนก็มี ไม่ถูกใจคนก็มี ฉะนั้น จึงต้องมีหลักการในการพูดว่า สิ่งใดควรพูด หรือไม่ควรพูด วันนี้เอานิทานเซนที่เกี่ยวข้องกับคำพูดของคนเรามาให้อ่านกันครับ เผื่อจะได้ข้อคิดในการนำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้บ้าง

ครั้งหนึ่ง มีศิษย์หนุ่มชอบพูดตรงไปตรงมา
เขาเชื่อว่า “พูดความจริงก็คือดีแล้ว”
ไม่ว่าสิ่งที่พูดจะทำให้คนฟังยิ้ม หรือทำให้คนฟังเจ็บ เขาก็พูดออกไปโดยไม่ลังเล

วันหนึ่ง เขาไปเล่าให้พระอาจารย์ฟังว่า
“ข้าพเจ้าพูดแต่ความจริง แต่ทำไมผู้คนบางคนกลับโกรธ ไม่พอใจ?”

พระอาจารย์ยิ้ม ไม่ตอบตรง ๆ
เพียงหยิบเกลือหนึ่งกำมือ ใส่ลงไปในถ้วยน้ำเล็ก ๆ
แล้วให้ศิษย์ชิม

ศิษย์รีบคายออกทันที “เค็มจนกินไม่ได้เลย!”

จากนั้นพระอาจารย์ก็ใส่เกลือกำมือนั้นลงไปในบ่อน้ำใหญ่
แล้วให้ศิษย์ตักน้ำมาชิมอีกครั้ง

ศิษย์ยกน้ำขึ้นดื่ม พลางพยักหน้า “น้ำจืดสนิท… แทบไม่รู้สึกถึงเกลือ”

พระอาจารย์กล่าวว่า
“ความจริงก็เหมือนเกลือ
สิ่งที่เจ้าพูดอาจจริง แต่ถ้าใส่ผิดที่ผิดทาง มันจะขมเค็มจนใครก็รับไม่ได้
หากเจ้าใส่ลงในใจที่กว้าง ด้วยเมตตาและกาลเทศะ
แม้เป็นความจริงขม ก็จะกลายเป็นสิ่งที่คนดื่มได้”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
การพูดความจริงเป็นสิ่งดี แต่ต้องรู้ว่าเมื่อใดควรพูด และควรพูดอย่างไร
เพราะคำพูดที่ใช่ในเวลาที่เหมาะ คือความจริงที่คนพร้อมจะรับฟัง