นิทานสอนใจ เสียงน้ำที่ไม่หยุดไหล

วันนี้เอานิทานดี ๆ มาฝากอีกเรื่องหนึ่ง เกี่ยวกับ การพูดมาก จิตใจร้อนรุ่ม คือ คนที่พูดมาก พูดไม่หยุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม มักจะเป็นคนที่มีจิตใจไม่สงบ และมักจะทำให้ตนเองเกิดอารมณ์ฟุ้งซ่าน และทำให้คนรอบข้างไม่สบายใจสักเท่าไหร่

ในวัดบนเชิงเขา มีสามเณรรูปหนึ่งเป็นที่รักของชาวบ้านเพราะพูดเก่ง
ไม่ว่าจะเรื่องใด เขามักพูดได้ไม่หยุด และชอบให้ความเห็นในทุกวงสนทนา
จนหลายครั้งที่ทำให้คนอื่นรู้สึกระอาไปตาม ๆ กัน

วันหนึ่ง พระอาจารย์พาเณรไปที่ลำธารบนภูเขา
น้ำไหลแรง เสียงดังไม่หยุด พระอาจารย์ถาม
“เณรเอ๋ย ทำไมน้ำตรงนี้จึงเสียงดังนัก?”

เณรตอบอย่างมั่นใจ “เพราะน้ำไหลแรงไงครับ”
พระอาจารย์ยิ้มแล้วพาเดินต่อ จนถึงบ่อน้ำลึกเงียบสงัด
น้ำใสจนมองเห็นก้อนกรวดก้นบ่อ

“แล้วทำไมที่นี่จึงเงียบ?” อาจารย์ถาม
เณรนิ่งคิดแล้วตอบ “เพราะน้ำไม่ไหลแรง… และนิ่งสงบ”

พระอาจารย์จึงพูดว่า
“ในสังคมก็เช่นกัน คนที่ใจร้อนและพูดไม่หยุด ย่อมทำให้ใจตนเองและคนรอบข้างไม่สงบ
แต่ผู้ที่รู้เวลา รู้จังหวะ ย่อมหาที่ทางของตนได้อย่างกลมกลืน”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
การเข้าสังคมไม่ใช่การพูดให้มากที่สุด แต่คือการวางตัวให้เหมาะ รู้ว่าเมื่อไรควรพูด และเมื่อไรควรเงียบ
เพราะบางครั้ง ความเงียบต่างหากที่ส่งเสียงได้ชัดเจนที่สุด