นิทานสอนใจ ดอกไม้สองดอก

วันนี้เอานิทานเกี่ยวกับการเปรียบเทียบตนเองกับคนอื่นมาให้อ่านกันอีกสักเรื่อง เพื่อย้ำว่า เราทุกคนต่างก็มีดีในตัวของเราเอง โดยไม่จำเป็นต้องไปเปรียบเทียบกับใคร ลองอ่านดูนะครับ

ณ วัดแห่งหนึ่งบนยอดเขา มีพระภิกษุหนุ่มสองรูปชื่อเต็นและริว พวกเขามักจะถกเถียงกันเรื่องความงามของโลก เต็นชื่นชมความงามที่ยิ่งใหญ่และโดดเด่น เช่น ภูเขาสูงตระหง่านและทะเลสาบกว้างใหญ่ ในขณะที่ริวกลับชื่นชมความงามที่เรียบง่ายและเล็กน้อย เช่น ดอกไม้ป่าริมทางและหยดน้ำค้างบนใบหญ้า

วันหนึ่ง ทั้งสองได้เดินขึ้นเขาเพื่อปฏิบัติธรรม เมื่อถึงจุดพัก ทั้งสองเห็นดอกไม้สองดอก ดอกหนึ่งเป็นดอกกุหลาบแดงสดที่บานสะพรั่งอย่างงดงาม อีกดอกเป็นดอกหญ้าเล็กๆ ที่แทบมองไม่เห็น

เต็นกล่าวด้วยความตื่นเต้น “ดูสิดอกกุหลาบช่างงดงามยิ่งนัก! นี่แหละคือความงามที่แท้จริง”

ริวเดินเข้าไปใกล้ดอกหญ้าเล็กๆ แล้วกล่าวด้วยความสงบ “ดูสิดอกหญ้าดอกนี้ก็งดงามในแบบของมัน มันอ่อนโยนและเรียบง่าย”

เต็นหัวเราะ “เจ้าพูดอะไร? ดอกหญ้าเล็กๆ แบบนี้จะเทียบดอกกุหลาบได้อย่างไร?”

ริวตอบ “ความงามไม่ได้อยู่ที่ขนาดหรือความโดดเด่น มันอยู่ที่การมีอยู่ของมัน ดอกกุหลาบงดงามในแบบของมัน และดอกหญ้าก็งดงามในแบบของมันเช่นกัน”

ท่านอาจารย์ที่เดินตามมาได้ยินบทสนทนาของทั้งสอง ท่านจึงกล่าว “ความงามไม่ได้อยู่ที่การเปรียบเทียบ แต่อยู่ที่การยอมรับในความแตกต่าง ทุกสรรพสิ่งล้วนมีความงามในแบบของมันเอง”

เต็นและริวเข้าใจในทันที พวกเขาตระหนักว่าการเปรียบเทียบความงามเป็นเรื่องที่ไร้สาระ ความงามที่แท้จริงคือการมองเห็นคุณค่าในทุกสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่หรือเล็กน้อย

นับแต่นั้นมา พวกเขาจึงเรียนรู้ที่จะชื่นชมความงามของโลกในทุกรูปแบบ และพบว่าความสุขที่แท้จริงคือการยอมรับและชื่นชมในสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

ข้อคิดจากนิทาน:

นิทานเซนเรื่องนี้สอนให้เราตระหนักว่าความงามเป็นเรื่องของมุมมอง การเปรียบเทียบความงามเป็นเรื่องที่ไร้สาระ เพราะทุกสรรพสิ่งล้วนมีความงามในแบบของมันเอง การเรียนรู้ที่จะชื่นชมความงามในทุกรูปแบบจะนำไปสู่ความสุขและความสงบที่แท้จริง