นิทานสอนใจ อันโดรเคิลส์กับสิงโต

นิทานสอนใจวันนี้ เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ ซึ่งถือเป็นคุณสมบัติสำคัญอีกประการหนึ่งของคนที่จะประสบความสำเร็จในชีวิต ลองอ่านดูกันนะครับ

ทาสคนหนึ่งมีนามว่า “อันโดรเคิลส์” ครั้งหนึ่งเคยหนีหายเข้าไปหลบภัยอยู่ในป่า ขณะที่เขาเดินเตร่ไปมาอยู่แถวนั้น เขาได้เข้าไปพบสิงโตตัวหนึ่ง กำลังนอนร้องครวญครางอยู่ ตอนแรกเขาหันหลังวิ่งหนีเอาตัวรอด แต่เห็นว่า สิงโตไม่ได้ไล่ตามเขามา เขาจึงหันหลังกลับ และเดินเข้าไปหามัน

เมื่อเขาเข้าไปใกล้ สิงโตได้เหยียดอุ้งเท้าหน้าออกมา มันบวมเป่งและมีเลือดออก อันโดรเคิลส์สังเกตเห็นว่ามีหนามอันใหญ่ทิ่มแทงเข้าไป ทำให้มันเจ็บปวดนักหนา เขาดึงหนามนั้นออก แล้วพันแผลที่อุ้งเท้าของสิงโต ซึ่งในไม่ช้ามันก็ลุกขึ้นได้ และเลียมือของอันโดรเคิลส์คล้ายกับหมา

แล้วสิงโตก็พาอันโดรเคิลส์ไปยังถ้ำที่มันอยู่ และทุกๆวันมันจะนำเนื้อมาให้เขากินเพื่อยังชีพ แต่หลังจากนั้นไม่นานเท่าไหร่ ทั้งอันโดรเคิลส์ และสิงโตก็ถูกจับได้ สำหรับทาสถูกศาลตัดสินให้ถูกส่งให้สิงโตกิน หลังจากที่สิงโตถูกขังไว้ให้อดอาหารหลายวัน สมเด็จพระเจ้าจักรพรรดิ พร้อมด้วยข้าราบสำนักทุกพระองค์ ได้เสด็จมาทอดพระเนตรการแสดงต่อสาธารณะชน อันโดรเคิลส์ได้ถูกนำออกมาสู่กกลางสังเวียน

ขณะนั้นสิงโต ก็ถูกปล่อยออกมาจากคอกที่กักกัน มันวิ่งโลดแล่นไปข้างหน้าพร้อมกับคำรามใส่เหยื่อของมัน แต่เมื่อมันเข้ามาใกล้อันโดรเคิลส์ มันก็จำเพื่อนเก่าของมันได้ มันจึงกระดิกหางเข้าคลอเคลีย และเลียมือของเขาเหมือนหมาที่เป็นเพื่อนกัน พระเจ้าจักพรรดิซึ่งสงสัยในสิ่งนี้ จึงเรียกให้อันโดรเคิลส์ เข้าไปหาพระองค์ ซึ่งอันโดรเคิลส์เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ พระองค์ฟัง ดังนั้น ผู้เป็นทาสจึงได้รับการอภัยโทษ และถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ และสิงโต ก็ถูกปล่อยกลับสู่ป่าอันเป็นถิ่นฐานของมัน

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :

“ความกตัญญูเป็นสัญลักษณ์ของคนดี”