นิทานสอนใจ เจ้าชายแตงโม

วันนี้เอานิทานดีๆ มาให้อ่านคลายเครียดกันอีกเรื่องหนึ่งนะครับ ช่วงปีนี้ที่เพิ่งจะผ่านไปได้แค่ 2 เดือนกว่า ๆ แต่กลับมีหลายคนบ่นให้ฟังว่า เครียดกับเรื่องงาน และเรื่องการใช้ชีวิตมาก ก็หาเวลาผ่อนคลาย และใช้ชีวิตให้ช้าลงสักนิด อย่างน้อยก็เป็นการพัก และชาร์ตพลังกลับมาได้บ้างครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีแตงโมวิเศษอยู่ต้นหนึ่ง เป็นของเจ้าชายแห่งเมืองดินดำน้ำดี แตงโมนี้มีรสชาติหวานอร่อยที่สุด แต่จะให้ผลวันละ 1 ลูก เท่านั้น เจ้าชายหวงมาก ไม่ยอมแบ่งให้ใครกินเลย

อยู่มาวันหนึ่ง แตงโมที่ออกมาในเช้าวันนั้นหายไป เจ้าชายกริ้วมาก ประกาศจะลงโทษผู้ที่โขมยแตงโมไป ทันใดนั้นนกตัวหนึ่งก็บินมาเกาะกิ่งไม้ตรงหน้าพระพักตร์เจ้าชาย และสารภาพว่าเป็นผู้โขมยแตงโมไปช่วยชีวิตลูกๆ ที่อดอาหารมาหลายวัน

“ตอนนี้ลูกข้าหลับไปด้วยความอิ่มหนำแล้ว เจ้าชายจะลงโทษอะไรข้าก็ยอม” นกตอบอย่างกล้าหาญ

“อื๋อ…เพื่อเห็นแก่ความรักที่เจ้ามีต่อบุตร เราจะละเว้นโทษแก่เจ้า” เจ้าชายตอบอย่างใจดี

วันรุ่งขึ้นเกิดเหตุการณ์ประหลาด แตงโมออกผล 2 ลูก เจ้าชายแปลกพระทัยมาก แต่ไม่ยอมแบ่งให้ใครอยู่ดี

วันถัดมาแตงโมที่ออกมา 2 ลูกได้หายไป 1 ลูก เจ้าชายกริ้วมาก รับสั่งให้ทหารออกตามจับตัวโขมย ทันใดนั้นก็มีหนูตัวเล็กๆ วิ่งมาสารภาพว่าเป็นผู้โขมยแตงโมไปช่วยชีวิตแม่ที่กำลังป่วยหนัก

“ตอนนี้แม่ของข้าก็หายป่วยเพราะแตงโมวิเศษของท่าน ท่านจะลงโทษอะไรข้าก็ยอม”

เจ้าชายเห็นแก่ความดีของหนู จึงตอบว่า

“อื๋อ…เพื่อเห็นแก่ความกตัญญูของเจ้า เราจะเว้นโทษแก่เจ้า”

วันรุ่งขึ้นเกิดเหตุการณ์ประหลาดยิ่งขึ้น แตงโมออกผลเป็น 3 ลูก เจ้าชายแปลกพระทัยยิ่งนัก แต่ก็คงไม่ยอมแบ่งแตงโมให้ใคร

ถัดมาอีกวันแตงโมที่ออกมา 3 ลูก เหลือเพียง 2 ลูก เจ้าชายกริ้วมากกว่าครั้งก่อนๆ รับสั่งให้ทหารจับโขมยให้ได้ และแล้วมีลิงน้อยตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาสารภาพว่า เป็นผู้ขโมยแตงโมไปช่วยฝูงลิงที่กำลังจะอดน้ำตาย

“ตอนนี้พรรคพวกข้าก็รอดตายแล้ว เจ้าชายจะลงโทษอะไรข้าก็ยอม”

เจ้าชายเห็นแก่ความดีของลิงน้อยจึงตอบว่า

“อื๋อ…เพื่อเห็นแก่ความห่วงใยที่เจ้ามีต่อพวกพ้อง เราจะละเว้นโทษแก่เจ้า”

วันรุ่งขึ้นแตงโมออกผลเป็น 4 ลูก คราวนี้เจ้าชายไม่แปลกพระทัย เพราะพระองค์ทรงรู้แล้วว่า แตงโมวิเศษของพระองค์จะออกลูกเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่พระองค์แบ่งให้คนอื่น ดังนั้นจึงมีรับสั่งให้ทหารนำแตงโมไปแบ่งให้ราษฎรและสัตว์ใหญ่น้อยทุกวัน

จากนั้นแตงโมก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เป็นสิบเป็นร้อย ชาวเมืองจึงขนานนามพระองค์ตั้งแต่นั้นมาว่า ” เจ้าชายแตงโม”