นิทานสอนใจ ลิงกินผลไม้

วันศุกร์เช่นเคย ผมก็เอานิทานดี ๆ มาให้อ่านกันอีกนะครับ วันนี้เป็นนิทานจีน ที่อ่านจบแล้วรับรองว่าได้ข้อคิดในการใช้ชีวิตอย่างมากทีเดียว นิทานเรื่องนี้เขียนโดย หลิว ซินวู และแปลโดยปี่ ปิงปิน อ่านจบแล้วผมคิดว่าน่าจะเคยเห็นคนประเภทเดียวกับเจ้าลิงในเรื่องนี้อยู่บ้าง คือ ไม่รู้แต่บอกว่ารู้ อีกทั้งยังไม่สามารถที่จะประยุกต์ และเรียนรู้จากสิ่งที่ได้พบมา ชี้ออกนอกตัวอย่างทุกอย่างผิดหมด ตนเองเท่านั้นที่ถูกต้องอยู่คนเดียว ลองอ่านกันดูนะครับ

ลิงน้อยกระจ้อยร่อยตัวหนึ่ง มาถึงไร่แตงโมแห่งหนึ่ง ผลแตงโมใหญ่ ผิวเต่งใส สุกได้ที่ ดูน่ากินเหลือเกิน อดรนทนไม่ได้ ลิงน้อยจึงดึงก้านปลิดขั้วแตงโมออกมากินผลหนึ่ง

วัวผู้ตัวหนึ่งเล็มหญ้าอยู่ในบริเวณนั้นเห็นเข้า จึงส่งเสียงร้องบอกว่า “มอ…มอ…เจ้าลิงน้อย ไม่รู้วิธีกินแตงโมเลยหรือนี่ เออนี่…ข้าจะบอกวิธีกินให้เจ้า เอาไหม…”

“อย่ายุ่งนา…เฉยเถอะ ไม่ใช่ธุระปะปังอะไรของเจ้าเลยนี่…เจ้าวัว” ว่าแล้วลิงน้อยก้มลงกัดเปลือกแตงโม แต่แล้วกลับต้องถ่มมันทิ้งอย่างรวดเร็ว

“เจี๊ยก…อี๊ ไม่อร่อยเลย”

วัวจึงแนะวิธีกินแตงโมว่า จะต้องกินเนื้อที่อยู่ข้างใน ไม่ใช่กินเปลือกข้างนอก

“เออจริง…จริงด้วย ต้องกินเนื้อผลไม้ที่อยู่ข้างใน ไม่ใช่กินเปลือก ทีนี้ข้ารู้แล้วละ”

ต่อมาลิงมาที่ไร่แตงหอม จัดแจงเลือกแตงที่ดูน่ากินได้ผลหนึ่ง จับกระแทกจนผลแตงแตกเปิดอ้า แล้วควักเนื้อแตงเต็มมือใส่ปาก ลาตัวหนึ่งเดินอยู่แถวนั้นเห็นเข้า จึงร้องบอกว่า “นี่แน่ะลิง เจ้าควรกินเปลือกแตงนะ ไม่ใช่กินเนื้อแตง”

ลิงเริ่มถ่มเนื้อแตงและเมล็ดแตงออกมา แล้วยังโยนเปลือกแตงหอมทิ้งไปอีกด้วย “ทีนี้…ฉันเข้าใจแล้วละว่าต้องกินเปลือก ไม่ใช่กินเนื้อ”

ไม่นานนักลิงตัวนี้มาที่ต้นวอลนัต ที่ออกลูกมีเปลือกแข็งขรุขระรูปร่างคล้ายสมองคน มีเมล็ดอยู่ข้างในกินได้ ลิงปีนขึ้นไปเก็บลูกวอลนัตสีเขียวสด นกสาลิกาดงบินผ่านมา ร้องห้ามเสียงดัง “ระวังนะ ! เจ้าลิง” ทว่าลิงน้อยหาได้สนไม่ กลับตอบว่า

“กงการอะไรของเจ้าด้วยล่ะ แม่นก ข้ารู้แล้วนา จะต้องกินเปลือก” ว่าแล้วกัดกร้ามเข้าที่เปลือกสีเขียว…รสขม ฝาด เฝื่อน ขื่นคอ จนลิงน้อยต้องรีบวิ่งกระเจิดกระเจิงไปที่ริมฝั่งแม่น้ำ วักน้ำบ้วนปากแทบไม่ทัน

แม่นกสาลิกาดงยังบินตามมาบอกว่า “จริงๆแล้ว เจ้าจะต้องกินเมล็ดที่อยู่ข้างในเปลือกนะ ทีนี้รู้แล้วละนะ ! เจ้าลิง”

แน่ละ…เจ้าลิงน้อยย่อมต้องเข้าใจดี อีกไม่นานนักมันมาถึงต้นแพร์ที่กำลังออกลูกดก สุกได้ที่พอดี ลิงน้อยจึงปลิดลูกแพร์ออกมาผลหนึ่ง ทุบจนลูกแพร์แตก เปิดออกเห็นเนื้อขาว แล้วเจ้าลิงก็ควักปลิ้นเมล็ดแพร์ที่อยู่ข้างในเนื้อผลไม้ออกมา ส่งเข้าปากทันที อู้ว ! ไม่มีรสชาติเสีย จนกระทั่งต้องพ่นทิ้งออกมา

ลิงน้อยรู้สึกขุ่นเคืองใจยิ่งนัก จึงขว้างผลลูกแพร์ทิ้งลงไปในคูน้ำเต็มแรง แล้วกระโดดวิ่งจากไป พร้อมกับเสียงบ่นแกมโมโหว่า

“ไม่มีอะไรอร่อยเลยหรือนี่ แตงโมรึ…ต้นหอมล่ะ หรือลูกวอลนัต แม้แต่ลูกแพร์…ไม่มีรสชาติ ไม่อร่อยทั้งสิ้น ต่อไป…ข้าจะไม่กินผลไม้พวกนี้อีกแล้ว เลิกกันที”

ใครจะช่วยบอกลิงน้อยได้ไหมว่า ทำอะไรผิดพลาดไปบ้าง??!