นิทานสอนใจ ลูกพลับ กับ นกสาลิกา

วันนี้เอานิทานดี ๆ จาก เพจ นิทานพื้นบ้านมาให้อ่านกันอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งเป็นเรื่องราวที่น่าจะนำไปปรับใช้ในการดูแลพนักงาน ดูแลทีมงานได้อย่างดี ลองอ่านดูนะครับ

สามีภรรยาคู่หนึ่ง รับจ้างเลี้ยงปลาให้กับเถ้าแก่ เถ้าแก่ผู้นี้จ่ายเงินเดือนให้แก่สามีภรรยาคู่นี้เดือนละ 5,000บาท บ้านพัก ข้าวสารอาหารแห้งและของใช้เถ้าแก่เป็นผู้จัดหามาให้หมด

เขาทั้งสองคน มีหน้าที่ให้อาหารปลาวันละ 2 รอบ รอบเช้ารอบหนึ่ง และรอบเย็นอีกรอบหนึ่งนอกเหนือจากนั้น แล้วแต่สองสามีภรรยาจะจัดการกับชีวิตอย่างไร

เถ้าแก่ไม่ได้จำกัดกับชีวิตส่วนตัวของลูกน้อง เขามาที่บ่อเลี้ยงปลาเพียงแค่ต้นเดือน กลางเดือน และปลายเดือน ซึ่งเป็นช่วงที่ต้องนำอาหารปลามาให้และถือเป็นการนำข้าวของเครื่องใช้มาให้ลูกน้อง อีกทั้งถือเป็นการมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ

เมื่อผ่านไปสองปี ปลาในบ่อทำกำไรให้เถ้าแก่ถึงสี่แสนบาท เถ้าแก่ดีใจเป็นอย่างยิ่ง เขาจึงนำเงินหนึ่งหมื่นบาท มอบให้ลูกน้องเพื่อเป็นกำลังใจ และอนุญาตให้กลับไปเยี่ยมบ้านเกิดได้หนึ่งเดือน ส่วนค่าเดินทางก็มอบให้อีกจำนวนหนึ่ง

เมื่อภรรยาของเถ้าแก่รู้เข้า ก็โมโหเป็นเดือดเป็นแค้นเสียดายเงินเป็นอย่างยิ่ง

“คุณจะบ้าเหรอ? เสียสติไปแล้วหรือยังไง? เงินเดือนก็จ่ายเต็มที่ บ้านก็ไม่ต้องเช่าข้าวก็ไม่ต้องซื้อ นี่ยังแถมทั้งเงินเหมื่นและเงินค่ารถอีก ทำอะไรทำไม่ไม่ปรึกษาฉันก่อนล่ะคะ?!!…”

เถ้าแก่ได้แต่หัวเราะ จากนั้นก็บอกกับภรรยาว่า

“ผมจะเล่าอะไรให้คุณฟังนะ……..

มีหมู่บ้านหนึ่ง ชาวบ้านต่างมีอาชีพปลูกลูกพลับ เมื่อถึงฤดูหนาว พวกเขาพากันเก็บลูกพลับจนไม่เหลือคาต้นไว้แม้แต่ลูกเดียว

ปีหนึ่งที่อากาศหนาวมากเป็นพิเศษ หิมะก็ตกมากกว่าทุกปี นกสาลิกาจำนวนสองสามร้อยตัวหาอาหารกินไม่ได้ พากันหนาวตายภายในคืนเดียว

เมื่อฤดูใบไม้ผลิของอีกปี ต้นพลับก็ผลิใบใหม่ออกมา เมื่อมันเริ่มออกดอก ไม่รู้ว่าหนอนมาจากไหนจำนวนมากมาย พากันกัดกินทั้งดอกและใบของต้นพลับจนเกิดความเสียหายมากมาย ส่วนลูกพลับที่เล็ดรอดมาได้ พอโตสักนิ้วก้อยก็ถูกหนอนเหล่านั้นกัดกินไปจนหมด ชาวบ้านต่างก็พากันคิดถึงนกสาลิกา หากยังมีนกสาลิกาอยู่ หนอนเหล่านี้ก็คงจะไม่นำภัยมาให้

จากนั้นเป็นต้นมา เมื่อถึงฤดูเก็บเกี่ยวลูกพลับ ชาวบ้านก็จะเหลือลูกพลับคาไว้บนต้นเพื่อให้เป็นอาหารของนกสาลิกาในหน้าหนาว ลูกพลับสีเหลืองแสดดึงดูดให้นกสาลิกาจำนวนมากมาจิกกินในฤดูหนาว

เหล่านกสาลิกาก็แสนรู้คุณ เมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิก็ไม่ยอมบินจากไป คอยจัดการกับหนอนที่มารังควานต้นพลับ จากนั้นเป็นต้นมา ชาวบ้านก็มีลูกพลับเก็บเกี่ยวอย่างอุดมสมบูรณ์ทุกปี”

“ผมเหลือลูกพลับไว้ให้นกสาลิกากิน คุณว่าผมโง่งั้นรึ??”

เมื่อภรรยาได้ฟังจบ ก็เข้าใจในทันที

……………………….

จุดหมายที่เหลือลูกพลับไว้บนต้น ก็เพื่อแบ่งปันให้กับนกสาลิกาได้อยู่รอด

การดูแลให้สวัสดิการแก่ลูกน้อง ก็เพื่อให้ลูกน้องรู้ว่าเถ้าแก่สำนึกคุณพวกเขาเช่นกัน

คุณได้มาก คุณให้ลูกน้องมากตาม

ความจริงก็คือคุณให้ตัวคุณเองต่างหาก

……..ให้ทางรอดแก่ผู้อื่น ก็คือการให้ทางรอดแก่ตัวเอง………..

เช่นกัน ให้ความสุขแก่ผู้อื่น ก็คือการให้ความสุขแก่ตนเอง