นิทานสอนใจ ปลาหิวน้ำ

เราปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปบ้างหรือเปล่า เราเคยปฏิเสธโอกาสใหม่ ๆ ที่เข้ามาในชีวิตของเราบ้างหรือเปล่า โอกาสที่เข้ามานั้น มันมาเพียงครั้งเดียว แล้วก็จะจากไป ไม่มีทางที่จะอยู่รอเรา หรือหวนกลับมาหาเราใหม่ ถ้าเราไม่คว้ามันไว้เสียก่อน นิทานวันนี้เป็นเรื่องของโอกาส เมื่อท่านได้เห็นมันแล้ว อยู่ที่ท่านจะคว้ามันไว้ หรือจะปล่อยให้หลุดลอยไป

นิทานวันนี้นำมาจากเพจ นิทานพื้นบ้านเช่นเคยนะครับ ลองอ่านดูครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีเด็กชายคนหนึ่งซึ่งชอบนั่งเฝ้าดูชาวประมงตกปลา อยู่ที่ริมแม่น้ำเป็นประจำทุกวัน

หลายวันต่อมา เมื่อชาวประมงเห็นเด็กน้อยมานั่งเฝ้ามองพวกตนหาปลาทุกวัน จึงได้มอบปลาตัวโตให้แก่เด็กชายด้วยความเอ็นดู

เมื่อได้ปลาเด็กชายดีใจมาก เขารีบถอดเสื้อแล้วหอบปลาตัวโตนำกลับไปบ้าน หวังจะให้พ่อแม่ปรุงเป็นอาหารให้เอร็ดอร่อย

ทันใดนั้น ในระหว่างทางกลับบ้าน เด็กชายเห็นปลาดิ้นอยู่ตลอดเวลา เขาคิดในใจว่า

“เอ… สงสัยเจ้าปลาคงจะหิวน้ำแน่เลย ถ้าหากมันไม่ได้กินน้ำมันคงจะตายเสียก่อนถึงบ้าน  และพ่อกับแม่ก็คงจะต่อว่าเราเป็นแน่”

เมื่อเด็กน้อยคิดได้ดังนั้น เขาก็เดินไปที่ริมแม่น้ำแล้วแก้ห่อเสื้อออกพลางปล่อยปลาลงสู่แม่น้ำ  แล้วพูดกับปลาว่า “ ลงไปกินน้ำให้อิ่มนะ แล้วเดี๋ยวค่อยขึ้นมาใหม่”

เมื่อปล่อยปลาลงไปกินน้ำเสร็จ เด็กชายก็นั่งรออยู่ ส่วนปลาตัวโตนั้นเมื่อลงสู่น้ำได้ก็รีบว่ายหายไปทันที เด็กชายนั่งรออยู่นานแสนนาน จนกระทั่งดวงอาทิตย์จะลับขอบฟ้า ก็ไม่เห็นปลาตัวโตโผล่ขึ้นมาอีกเลย

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

“การปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป โอกาสนั้นย่อมยากที่จะหวนกลับคืนมาได้อีก ”