นิทานสอนใจ เด็กหญิง กับต้นกระบองเพชร

วันนี้เอานิทานจากเพจนิทานพื้นบ้านอีกเรื่องมาให้อ่านกันครับ การดูแลใคร หรือ อะไรบางอย่าง ที่ดีเกินไป อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไป เพราะเรากำลังทำให้เขาไม่เติบโตตามธรรมชาติของเขาเอง และทำให้เขาไม่ได้เรียนรู้ในสิ่งที่ควรจะเป็นก็ได้ ลองอ่านนิทานเรื่องนี้ดูนะครับ

มีเด็กหญิงคนหนึ่งชอบปลูกต้นไม้มาก เธอชอบเวลาที่ได้รดน้ำ แล้วค่อย ๆ มองดูพวกมันออกดอก แทงยอดใหม่ เธอมักชอบปลูกกล้วยไม้ เฟิร์น รดน้ำชุ่ม ๆ วันเว้นวัน เธอใส่ใจดูแแลพวกมันอย่างดี สร้างที่กั้นบังแดดให้ ต้นไม้ของเธอค่อย ๆ เติบโตขึ้นมาช้า ๆ

วันหนึ่ง มีเด็กชายที่รู้ว่าเด็กหญิงคนนี้ชอบปลูกต้นไม้ จึงนำ “กระบองเพชร” มาให้ เธอรู้จักต้นไม้นี้ เคยเห็น แต่ไม่เคยคิดจะปลูก เพราะว่าเกรงว่าหนามจะทิ่มนิ้วเข้าสักวัน แต่เมื่อคนเอามาให้ตั้งใจให้ เธอจึงต้องรับไว้

เธอนำกระบองเพชรมาไว้ในชายคาบ้าน เช่นเดียวกับต้นไม้อื่น ๆ ของเธอ แม้จะรู้ว่ามันชอบแดด แต่ก็อดห่วงว่ามันจะโดนแดดไหม้เสียก่อนจะโต เธอคอยรดน้ำเมื่อดินแห้ง และอากาศร้อนจัด ๆ เพราะเธอคิดว่า ขนาดเรายังร้อนขนาดนี้เลย ต้นไม้ก็น่าจะกระหายน้ำเช่นกัน

ยิ่งเธอใส่ใจมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้กระบองเพชรน้อยเริ่มที่จะรากเน่ามากขึ้นเท่านั้น

จนวันหนึ่ง เด็กชายที่ให้กระบองเพชรมาเยี่ยม เขาแปลกใจที่เห็นเธอปลูกมันแย่ขนาดนี้ !!! เธอเสียใจมาก ทั้ง ๆ ที่เธอเอาใจใส่ทุ่มเท ทนุถนอม แต่มันไม่ได้ดีขึ้นเลย

เด็กชายคนนั้นตอบว่า

“ของบางอย่าง ไม่ต้องไปปกป้องดูแลมากนัก เพราะว่าธรรมชาติจะทำให้มันเข้มแข็งขึ้นเองตามกาลเวลา ความรัก ความเอาใจใส่ที่มากเกินงาม อาจทำให้ทำลายเกราะป้องกันนี้”

“แล้วมันไม่ดีอย่างไร” เด็กหญิงเอ่ยถาม

“มันทำให้รู้สึกว่าไม่มีเหตุผลที่จะเติบโตยังไงล่ะ” เด็กชายตอบพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก “หากไม่เติบโต เราจะยืนบนขาของตัวเองได้อย่างไร จริงไหม”

หลังจากวันนั้น เด็กหญิงนำกระบองเพชรไปไว้ที่ ๆ มีแดดส่องถึง คอยมองบ้างเป็นบางวัน รดน้ำสัปดาห์ละครั้ง เมื่อนานวันจึงสังเกตเห็นเจ้ากระบองเพชรน้อยมียอดใหม่งอกออกมา