นิทานสอนใจ พึ่งตนเอง

วันนี้เอานิทานดีๆ มาให้อ่านกันอีกเรื่องนะครับ คนเราทุกคนมีดีอยู่ในตัวเราทุกคน ดังนั้น เราสามารถพึ่งพาตนเองได้จากสิ่งที่เรามี ไม่จำเป็นที่จะต้องเอาตนเองไปเทียบกับคนอื่น แล้วทำให้เราเองดูด้อยค่าลงไป

ลูกหอยทากถามแม่ว่า “แม่ ทำไมเราต้องแบกเปลือกที่ทั้งแข็งทั้งหนักอย่างนี้มาตั้งแต่เกิดล่ะ”

แม่ตอบว่า “เพราะว่าร่างกายของเราไม่มีโครงกระดูกมาค้ำจุน ได้แต่คลาน แถมยังคลานได้ช้าอีก เราจึงต้องมีเปลือกแข็งอย่างนี้มาคุ้มครองจ้ะ”

ลูกหอยทากถามอีก “แล้วทีพี่ดักแด้ล่ะ พี่เขาก็ไม่มีกระดูก คลานก็ไม่เร็ว ทำไมเขาไม่ต้องแบกเปลือกที่แข็งและหนักอย่างเราล่ะจ๊ะ?”

แม่ตอบว่า “เพราะว่าพี่ดักแด้จะกลายเป็นผีเสื้อตอนโตขึ้น แล้วท้องฟ้าก็จะปกป้องเขาน่ะสิลูก”

ลูกหอยทากถามอีก “แล้วน้องไส้เดือนล่ะจ๊ะ เค้าไม่มีกระดูก คลานก็ช้า กลายเป็นผีเสื้อก็ไม่ได้ ทำไมเค้าไม่ต้องแบกเปลือกที่ทั้งแข็งทั้งหนักล่ะจ๊ะแม่?”

แม่ตอบว่า “เพราะว่าน้องไส้เดือนรู้จักมุดดิน แผ่นดินอันกว้างใหญ่จึงปกป้องเขายังไงล่ะลูกรัก”

ลูกหอยทากรู้สึกน้อยใจ ร้องไห้โฮออกมา แล้วพูดว่า “พวกเราช่างน่าสงสาร ท้องฟ้าไม่ปกป้องเรา แผ่นดินก็ไม่ปกป้องเราเลยแม่จ๋า”

แม่หอยทากจึงปลอบใจลูกว่า “นี่แหละเราถึงมีเปลือกที่แข็ง เราไม่ต้องพึ่งฟ้า ไม่ต้องพึ่งดิน เราจึงพึ่งตนเองยังไงล่ะลูก เราต้องภูมิใจในตัวตนของเรานะจ๊ะ”