นิทานสอนใจ เก้าอี้แห่งการให้

วันนี้เอานิทานสอนใจดีๆ  มาให้อ่านกันอีกเช่นเคยนะครับ เรื่องราววันนี้มาจากเพจ folktalestory (นิทานพื้นบ้าน)ครับ ท่านผู้อ่านเคยให้อะไรกับใคร โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนหรือไม่ครับ เรามีมากกว่า เราก็ให้คนที่มีน้อยกว่า มีมากให้มาก มีน้อยก็ให้น้อย น้ำใจเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ จะทำให้สังคมของเราน่าอยู่มากขึ้น ส่วนคนที่ให้นั้น สิ่งที่เราจะได้กลับมาก็คือ ความสุขใจที่ได้ให้ ที่ได้ทำให้คนอื่นมีความสุขมากขึ้น และในหลายครั้ง เราก็จะได้รับน้ำใจตอบกลับจากคนที่เราได้ให้ไป แม้ว่า เราอาจจะไม่ต้องการอะไรตอบแทนก็ตาม ลองอ่านนิทานวันนี้ดูนะครับ

ด้วยเจ้ากระต่ายตัวหนึ่งทำเก้าอี้ไม้ขึ้นมาหนึ่งตัว นำไปวางไว้ที่ใต้ต้นไม้ พร้อมกับปักป้ายข้างๆ ว่า “Help yourself” (ประมาณว่า …เชิญตามสบายเลยจ้า) แล้วก็เดินจากไป

ต่อมาไม่นาน มีเจ้าลาตัวหนึ่งแบกตะกร้าลูกวอลนัทมาเต็มหลัง ด้วยอาการเหนื่อยอ่อน ผ่านมาเห็นเก้าอี้ไม้ตัวนี้ ก็เลยวางตะกร้าวอลนัทไว้บนเก้าอี้ จากนั้น ก็ผล็อยหลับไปที่ใต้ต้นไม้ข้างๆกัน

ไม่นานนักก็มีเจ้าหมีตัวใหญ่ ถือโถน้ำผึ้งผ่านมา พอมองเห็นป้าย “Help yourself” เลยได้ที จัดการกินลูกวอลนัทจนหมด แต่ก่อนจะเดินจากไป เจ้าหมีนึกขึ้นได้

“หากเราทิ้งตะกร้าเปล่าๆ ไว้ คนที่เดินผ่านมาทีหลัง คงรู้สึกไม่ดีแน่ๆ ” เจ้าหมีนึกได้ดังนั้น จึงวางโถน้ำผึ้งของตนเองในตะกร้าแทน

ต่อมาอีกสักพักใหญ่ๆ เจ้าหมาจิ้งจอกก็เดินผ่านมา พร้อมกับขนมปังหอมๆ หวานๆ ในมือ พอเจ้าจิ้งจอกเห็นป้าย “Help yourself” เท่านั้นแหละ น้ำผึ้งในโถก็หมดไปในพริบตากับขนมปังบางส่วนของเขา แต่ก่อนที่เจ้าจิ้งจอกจะเดินจากไป เขาก็คิดขึ้นมาว่า

“หากเราทิ้งตะกร้าเปล่าๆ ไว้ คนที่เดินต่อมาก็คงจะเสียใจ” เขาจึงวางขนมปังลงในตะกร้าแทน

ไม่นานนัก ฝูงกระรอกก็เดินผ่านมาที่เก้าอี้ไม้นี้ พร้อมกับลูกวอลนัทในมือตัวละลูกสองลูก เมื่อเห็นขนมปังหอมๆ วางอยู่ข้างป้าย “ Help yourself ” จึงนึกดีใจ แบ่งขนมปังกันกินอย่างเอร็ดอร่อย

และเช่นเคย พวกกระรอกได้วางลูกวอลนัทมากมายไว้จนล้นตะกร้า เพื่อเผื่อแผ่ให้กับคนที่เดินผ่านมาทีหลัง

และอีกไม่นานต่อมา เจ้าลาน้อยก็ตื่นขึ้น เขากลับมาดูที่ตะกร้าตัวเอง นึกตกใจว่า “เอ้… ทำไมลูกวอลนัท ถึงมีมากขึ้นอย่างนี้น้าาาา!!”

เค้าโครงเรื่อง จาก : หนังสือเรื่อง “The Giving Chair”