นิทานสอนใจ มีชีวิตอยู่อย่างดี

นิทานประจำวันศุกร์นี้ ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ให้ข้อคิดในการใช้ชีวิตได้ดีมาก เรามีชีวิตอยู่อย่างมีเป้าหมาย หรือใช้ชีวิตไปวันๆ กันแน่ ลองอ่านดูนะครับ

ในวันที่อากาศร้อน ดอกไม้รอบๆบริเวณวัดโดนแดดจนแห้งเหี่ยวไปหมด

“แย่แล้ว ต้องรีบรดน้ำแล้ว” เณรน้อยอุทานแล้วรีบยกถังน้ำมา

“อย่าเพิ่งใจร้อน ตอนนี้พระอาทิตย์กำลังส่องแสงอยู่ เดี๋ยวเย็น เดี๋ยวร้อน ต้นไม้ตายแน่ต้องรอให้เย็นกว่านี้ถึงจะรดน้ำได้” พระอาจารย์เตือน

ช่วงเย็น ต้นไม้เหล่านั้นเหมือนกับผักตากแห้ง เณรน้อยเลยบ่นพึมพำๆว่า

“ป่านนี้คงตายหมดแล้ว รดน้ำยังไงก็คงไม่รอด”

“บ่นให้น้อยหน่อย รดน้ำไปเถิด” พระอาจารย์สั่ง

ไม่นาน ต้นไม้ที่ดูแห้งเหี่ยว เหมือนกับฟื้นชีพขึ้นมาใหม่ที่ดูสดใสกว่าเดิม

“โอ้ พวกมันนี้เก่งจริงๆ อดกลั้น ค้ำอยู่ตรงนั้นไม่ยอมตาย”

“เหลวไหล ไม่ใช่ค้ำอยู่ตรงนั้นไม่ยอมตาย แต่คือการมีชีวิตอยู่อย่างดี”

“แล้วมันจะต่างกันอย่างไร” เณรน้อยถาม

“ไม่เหมือนกันแน่นอน ข้าขอถามเจ้า ปีนี้ข้าอายุแปดสิบกว่าแล้ว ข้าค้ำไว้ไม่ยอมตาย หรือว่ามีชีวิตอยู่อย่างดี?”

หลังจากทำวัตรเย็นแล้ว พระอาจารย์ถามเณรน้อยว่า “เป็นยังไง คิดออกหรือยัง?”

“ยังครับ” พระอาจารย์ตบหลังเณรน้อยเบาๆแล้วพูดว่า

“เด็กโง่ คนที่กลัวตายตั้งแต่เช้ายันค่ำ เป็นการค้ำไว้ไม่ยอมตาย ส่วนคนที่มองไปข้างหน้าทุกวัน ใช้ชีวิตไปตามเป้าหมายของตนเองนั้นก็คือ การมีชีวิตอยู่อย่างดี มีชีวิตอยู่มาอีกวัน ก็ใช้ชีวิตหนึ่งวันนั้นอย่างคุ้มค่า”

พระอาจารย์กล่าวต่อไปว่า

“พวกที่มีชีวิตอยู่ แต่เพราะกลัวตายจึงไหว้พระสวดมนต์ หวังจะให้ตายแล้วกลายเป็นพุทธะ ก็ไม่มีทางได้เป็นพุทธะ หรือพวกที่มีชีวิตอยู่แต่กลัวจน จึงไหว้พระขอพรให้ตนเองรวยๆ โดยที่ไม่คิดจะทำอะไรเลย ก็ไม่มีทางที่จะรวยได้เช่นกัน”

ท่านผู้อ่านล่ะครับ มีชีวิตอยู่แบบค้ำอยู่ตรงนั้นไม่ยอมตาย หรือ มีชีวิตอยู่อย่างดี