นิทานสอนใจ บทเรียนชีวิตห้าบท

ชีวิตคนเรานั้น ย่อมมีบ้างที่ก้าวพลาดไป แต่เมื่อเราก้าวพลาดไปแล้ว เราเรียนรู้ที่จะก้าวไปทางอื่นหรือไม่ หรือเรายังคงวนเวียนก้าวผิดพลาดแบบนั้นไปเรื่อยๆ นิทานสอนใจวันนี้ น่าจะทำให้ท่านได้ข้อคิดดีๆ ในการใช้ชีวิตได้ครับ

 

บทที่หนึ่ง…

ฉันเดินไปที่ท้องถนน ที่ฟุตบาทมีหลุมลึกอยู่หลุมหนึ่ง ฉันเผลอตกลงไปในหลุมนั้น

ฉันเดินผิดทางแล้ว ฉันหมดหวังแล้ว

นั่นไม่ใช่ความผิดของฉัน ต้องเสียแรงไปไม่ใช่น้อยถึงจะปีนป่ายขึ้นมาได้

 

บทที่สอง …

ฉันเดินไปบนถนนเหมือนกัน ที่ฟุตบาทมีหลุมลึก ฉันทำเป็นมองไม่เห็น แต่ก็ตกลงไปจนได้

ฉันแทบจะไม่เชื่อตัวเองว่า ฉันจะตกลงไปในที่มีลักษณะเดิมได้

แต่นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของฉัน

แล้วก็ต้องใช้เวลาอีกไม่น้อยถึงจะปีนขึ้นมาได้

 

บทที่สาม

ฉันเดินไปในถนนที่มีลักษณะเดียวกันอีก บทฟุตบาทมีหลุมลึกเช่นเดียวกัน ฉันก็มองเห็นหลุมลึกนั้น แต่ฉันก็ตกลงไปจนได้

มันเหมือนกับเป็นธรรมเนียมเสียแล้ว

ฉันลืมตาขึ้นมาดู ฉันรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน

นั่นเป็นความผิดของฉัน ฉันจึงรีบปีนขึ้นมา

 

บทเรียนที่สี่ …

ฉันเดินไปบนถนนที่เหมือนกัน บนฟุตบาทมีหลุมลึกหลุมหนึ่ง

ฉันเดินอ้อมผ่านหลุมนั้น

 

บทเรียนที่ห้า …

ฉันเดินไปที่ถนนอีกสายหนึ่ง ฉันนึกเอาเองว่าเดินไปบนความอิสระเสรี

แต่เมื่อพบกับความเคยชินเดิมๆ ฉันก็กลายเป็นทาสของมันอีก

 

แม้ว่ามันจะเป็นเช่นนั้น แต่การรู้สำนึกจะทำให้ค่อยๆเกิดความรู้ตัวขึ้นมาได้ เมื่อเราสังเกตเห็นว่าตัวเองยังถลำลึกลงไปตามความเคยชินเดิมๆ ก็จะคิดอยากจะกระโดดออกมาจากหลุมนั้น แน่นอน บางทีเราอาจจะยังตกลงไปได้อีก แต่เมื่อตั้งสติได้ ปล่อยเวลาผ่านไปสักระยะหนึ่ง เราก็จะกระโดดออกมาได้ ทำให้มีมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น