ชีวิตคนเรานั้น ย่อมมีบ้างที่ก้าวพลาดไป แต่เมื่อเราก้าวพลาดไปแล้ว เราเรียนรู้ที่จะก้าวไปทางอื่นหรือไม่ หรือเรายังคงวนเวียนก้าวผิดพลาดแบบนั้นไปเรื่อยๆ นิทานสอนใจวันนี้ น่าจะทำให้ท่านได้ข้อคิดดีๆ ในการใช้ชีวิตได้ครับ
บทที่หนึ่ง…
ฉันเดินไปที่ท้องถนน ที่ฟุตบาทมีหลุมลึกอยู่หลุมหนึ่ง ฉันเผลอตกลงไปในหลุมนั้น
ฉันเดินผิดทางแล้ว ฉันหมดหวังแล้ว
นั่นไม่ใช่ความผิดของฉัน ต้องเสียแรงไปไม่ใช่น้อยถึงจะปีนป่ายขึ้นมาได้
บทที่สอง …
ฉันเดินไปบนถนนเหมือนกัน ที่ฟุตบาทมีหลุมลึก ฉันทำเป็นมองไม่เห็น แต่ก็ตกลงไปจนได้
ฉันแทบจะไม่เชื่อตัวเองว่า ฉันจะตกลงไปในที่มีลักษณะเดิมได้
แต่นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของฉัน
แล้วก็ต้องใช้เวลาอีกไม่น้อยถึงจะปีนขึ้นมาได้
บทที่สาม
ฉันเดินไปในถนนที่มีลักษณะเดียวกันอีก บทฟุตบาทมีหลุมลึกเช่นเดียวกัน ฉันก็มองเห็นหลุมลึกนั้น แต่ฉันก็ตกลงไปจนได้
มันเหมือนกับเป็นธรรมเนียมเสียแล้ว
ฉันลืมตาขึ้นมาดู ฉันรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน
นั่นเป็นความผิดของฉัน ฉันจึงรีบปีนขึ้นมา
บทเรียนที่สี่ …
ฉันเดินไปบนถนนที่เหมือนกัน บนฟุตบาทมีหลุมลึกหลุมหนึ่ง
ฉันเดินอ้อมผ่านหลุมนั้น
บทเรียนที่ห้า …
ฉันเดินไปที่ถนนอีกสายหนึ่ง ฉันนึกเอาเองว่าเดินไปบนความอิสระเสรี
แต่เมื่อพบกับความเคยชินเดิมๆ ฉันก็กลายเป็นทาสของมันอีก
แม้ว่ามันจะเป็นเช่นนั้น แต่การรู้สำนึกจะทำให้ค่อยๆเกิดความรู้ตัวขึ้นมาได้ เมื่อเราสังเกตเห็นว่าตัวเองยังถลำลึกลงไปตามความเคยชินเดิมๆ ก็จะคิดอยากจะกระโดดออกมาจากหลุมนั้น แน่นอน บางทีเราอาจจะยังตกลงไปได้อีก แต่เมื่อตั้งสติได้ ปล่อยเวลาผ่านไปสักระยะหนึ่ง เราก็จะกระโดดออกมาได้ ทำให้มีมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น
ใส่ความเห็น